کنارِ پنجره نشستم منتظر ، چقدر راه دور و آیندم مبهمه
نگاهم خیره رو سنگ فرشای کوچه ــَس ، تمام ذهنم اما درگیر و مُختَله
صدای مادرم تمومه باورم ، نگاهِ آخرم سکوت خواهرم
آخ چقد سنگینه نگاهایِ خواستگار پیرم ، من ترس دارم ازینکه کنارش بشینم
ولی من اونو یه راهِ نجات دیدم ، باید از این زندان رفت پدر و برادرم نگهبانه زندانن
مادرم تمام جوونیش پایمال شد ، از همون 13سالگی پا به ماه شد
پدرم یه جوونه عصبیه20ساله بود ، که من و مادرمو مثِ پولاش لیست داده بود
نگاهش حریص رو زنایی که رنگ دارن میخندن ، موهاشون پیداست و آزادانه میگردن
مادرم اما همیشه پنهان بود ، تو سیاهیه چادرش که حسِ یه زندان بود
زور بود، بهشت دروغ بود ، تا وقتی برادرم مثل پدر نبود
تا وقتی سیلی هاش رو صورت من نبود ، بودم خواهرانه عاشقش بودم
اما کینه هام جمع شدن ، کیسه ی زَهر شدن و من تبدیل به عقرب شدم
چقدر فکر کردم به فرار از این جهنم ، ولی تحمل نداشتم بهم بگن یه هرزم
بترسم از آدمام و بهم بخندن ، ندونن از زندگیمو بهم بگن بد
دنیا تنگ شده برام ، نفس سخت شده برام
جایی که من میشم داراییِ شخصی ، جایی که بهم میگن باید ترسید
محو بشی خودتو گم کنی و مرد بشی ، جایی که فقط تنم
آدم نیستم ، جایی که عقب نرم راحت نیستم
نمیشه از اثر پروانه ای حرف زد ، از کرم چاله ها و گذشته ها دَم زد
تا کِی باید برای من موعظه کنن، من غرق بشم تا بقیه معجزه کنن
تا کی لبامو ببندم و داد نزنم ، تا کی نیازمو خفه کنم جار نزنم
تا کی بخندن بهم و منم تایید کنم ، تا کی بشینم و رویاهامو تبعید کنم
تا کی عشق بدم خیانت پس بگیرم ، تا کی پنهان شم از ترس نَر بمیرم
نه نمیخوام شبامو کنارِ این پیرِمرد صبح کنم ، من میخوام عاشق شم با دنیا صلح کنم
میجنگم برای حقام که ناحق شد ، میجنگم برای دنیام باور کن
میجنگم برای دنیام باور کن
لطفا نظر خود را بنویسید