قدم توو راهرویه دادگاهه خانواده
نگام رو آدما دردهای آشنا
منتظر برای یه حکم سادم
منتظر برای رهایی از درد
ده سال تویه سکوت موندم
حالا پراز فریادم
من برایه مرد طلاق یا عدم تمکینم
و من باید بسازم یه پرونده ی سنگین
چقدر غریبم انگار تویه اتاق قاضی
از جنس من نیست نمی شه نگاه شاکی
دیگه نیستم دنباله حق هایی که گم شد
نیستم دنباله یه رفتاره ساده
تربیت شدم اگه اعتراضی کنم
بچشم مردم می شم یه فاحشه کامل
اگه مادر بودم از این بیشتر بود درد هام
چون حقه پدره که بگیره حضانت داعم
من فقط دوروز از هفته هامو
می شدم فرزندم و صاحب
بعده امضا تازه آغازه درده
بعد از این جا همه کارهام به شرطه
باید دور باشم از همه مردهای زندار
بعد ه امضا تازه آغازه سر ماست
پدر نگاهش سنگینه اینبار
یه مطلقه مثل من و می خواد چی کار
نگرانه حرفایه چرت همسایه ست
که بگن دخترشون با همه هم خوابست
نمی شه جدا شد ازاین خونه و آدماش
هر جایی برم م یگن دنباله مرده من نباش
چشمای مرد خودت پر شده از کثافت
نداره از تو و از دخترش هم خجالت
توهم یروزی شاید مثله من شی
ما باید کناره هم باشیم توو این دشت وحشی
برم یجا که نبینن شناسنامم رو
نفهمم من یه راه بازو پر از حالمو
بدونه هیچ شرطی زندگی کنم
نگاه هرزه ها رو از خودم دور بذارم و
نه تمجیدو تشویق نه تعریفو تکریم
نه نقدو سرزنش نه تنبیهو تهدید
دیگه نمی ذارم اینا قصه منو بسازن
نفس می کشم این یحال تازه س
نفس می کشم این یحال تازه س
لطفا نظر خود را بنویسید