من از عمق خاطراتِ تلخت اومدم ، من أ پَرسه های بی هدفت اومدم
من با اینکه دنیات سیاهه ، ولی أ پاکیِ قلبت اومدم
من از زمینم از آسمونت ، از نگاهِ سرد مهربونت
من از عمق دلگیرِ شبهات و از {نامفهوم} روزایِ سختت اومدم
من یعنی مردِ پاییز و بارون ، چتر، سیگار، پیاده، داغون
من یعنی یه تختِ پاره ، رو موجِ بلند حماقتامون
من آیینه یِ رفتارتم ، من حاصل افکارتم
من واسه اینکه تو خواستی هستم
همون که اشکاتو داد میزد
کم دیدی که رو دنیایِ خودم فیریک زدم ، رو این دنیا با اين آدمای گریم پرست
همیشه توو شعرام تو بودی بیشتر ، آخه من اصلاً دروغگوی خوبی نیستم
واسه همین توو دلِ تو جای ما نبود ، چون میخوندیم با طبعِ شاعرانمون
از یه سری گرگهای بی وطن ، و میزهایی که آدما رو بی معرفت کرد
نه نمیخوام روضه خونِ دردات بشم ، و گوش بدی فقط توو دردات به من
من کوهم حاصلِ رسوب دریام ، پس نمیگیرم هیچوقت وضو با اشكا
خیلی جاها با حرفام گله کردم ازت ، ولی نشستی پا حرفام و گریه کردی فقط
قول میدم نشنیدی حرف دلمو ، فقط هِی هميشه گفتی باشه ولم کن
لطفا نظر خود را بنویسید