دنیا به درک رفت و ده بی سر و سامان شد
سهم من و تو از آن یک سفره ی بی نان شد
دنیا به درک رفت و ده بی سر و سامان شد
سهم من و تو از آن یک سفره ی بی نان شد
از چشم کبو ِد ما هی اشک به راه افتاد آنقدر
که باریدیم تبدیل به باران شد
هر دوست که با ما بود دشمن شد و خنجر زد
با قافله پیمان بست هم کاسه ِی دزدان شد
پشت همه ِی د رها دیوار کشیدند و هی سقف فرو پاشید
هی پنجره سیمان شد
هی شهد و شکر دادند! هی سکه ی زر دادند!
آرام بسا ِط شعر تبدیل به دکان شد
هر کس که دلش میخواست نیزه به زمین کوبید
هی کشت و تجاوز کرد تا قاری قرآن شد
دنیا به درک رفت و ده بی سر و سامان شد
سهم من و تو از آن یک سفره ی بی نان شد
دنیا به درک رفت و ده بی سر و سامان شد
سهم من و تو از آن یک سفره ی بی نان شد
جنگل شده بود این شهر با منظره های ِبکر!
یک جنگل خر تو خر! علامه و روشنفکر!
دنیای بدون در دنیای پر از بن بست دنیا ِی
(فقط در خواب) دنیای سراپا مست
از دهکده ی خونین از حمله ی آپاچی! یک کوه
جسد ماند و یک مشت تماشاچی
که سوخت و ساکت ماند! با فاجعه بارآمد!
هی فصل زمستان شد هی گفت: بهار آمد
دندان به جگر داد و آرام لبش را دوخت
با پای خودش پا ِی هر چوبه ی دار آمد
سر خوش شده از تاول معتاد به هر لخته
در خشم نمکدان ها با زخم کنارآمد
دنیا به درک رفت و ده بی سر و سامان شد
سهم من و تو از آن یک سفره ی بی نان شد
دنیا به درک رفت و ده بی سر و سامان شد
سهم من و تو از آن یک سفره ی بی نان شد
لطفا نظر خود را بنویسید